Dag 32, 27 mei 2023, Wieringerwaard-Sint Maarten, 28 km

Het is vandaag een mooie dag om te wandelen, het wordt een graad of 20 en het blijft droog. Waarom heb ik vandaag dan zeiknatte schoenen en sokken en doorweekte broek? Dat vertel ik later. Aan de verzorging bij mijn adres van gisteren en vanochtend kan het niet liggen vandaag. Een werkelijk 5-sterren locatie en behandeling, bedankt Sita en Gerard. Onderweg ga ik vandaag ook extra aandacht besteden aan de plaatsen Kolhorn en Winkel. De reden daarvan is dat er tijdens het uitbreken van de 2e wereldoorlog, op 10 en 11 mei 1940, veel personen uit Woudenberg en Scherpenzeel (mijn huidige woonplaats) hiernaartoe zijn geëvacueerd.  

Iets na 8.00u loop ik al buiten. En omdat het bij de start lekker zonnig was en er geen wind stond ben ik in zowel korte broek als t-shirt met korte mouwen gestart. Helaas dachten de wolken er toch anders over en al snel wordt het een stuk frisser zodat het windjasje alweer aangetrokken kan worden. Vanuit de woning waar ik verbleef was het in een rechte streep naar Kolhorn wandelen, een afstand van bijna 4 kilometer.

Daar aangekomen is het voor mij even kijken wat ik interessant genoeg vind om te fotograferen wat weer leuk is voor mijn plaatsgenoten om herinneringen op te roepen. Ik snap dat de periode zelf natuurlijk zeker niet de leukste was maar toch wil ik hier wat aandacht aan besteden. Gisterenavond bij mijn logeeradres, kwam er zelfs een boekje op tafel waarin een stukje over de evacuatie van wordt vermeld. Kolhorn zelf heeft nog een aantal karakteristieke woningen waarvan het zomaar kan zijn dat die er in 1940 ook al stonden.  

Als ik Kolhorn uitloop ben ik direct weer in de vrije natuur. Vlak voordat ik de asfaltweg ga verlaten komt mij een wandelaarster tegemoet. We zeggen elkaar gedag maar als ze voorbij is gewandeld, roept ze, “Jij bent toch André”? Ik loop terug en stel me voor. “Ja, en jij bent”? “Karin Haverkamp, ik volg jou op Facebook”. We raken in gesprek en ze wist niet dat ik zo dichtbij zou komen, anders had ze wel een stuk kunnen meewandelen, geeft ze aan. Dat was uiteraard best leuk geweest en dan had ze een uniek stukje wandelen gemist! 

Want als onze wegen weer scheiden en ik linksaf een onverhard pad oploop, wat een onderdeel van het Noord-Holland pad is, stuit ik, na een woning te zijn gepasseerd, op een onaangename verrassing. Ik zie het bordje van de wandelpad aanduiding nog net boven het gras uitsteken. En dat bordje staat op 1 meter hoogte! Ik kijk rond en denk, “Hier moet ik doorheen”? Het is een dijk waarover het midden een pad zou moeten lopen. Zou, want er is echt niets te bekennen wat maar enigszins op een pad lijkt. Ja een strookje van 10 cm breed maar omdat het gras 1 tot 1.5 meter hoog is maakt dat niet uit. 

Omkeren is geen optie omdat de weg een andere kant opgaat. Ik besluit dan maar om erdoorheen te gaan maar voordat ik dat doe moet ik mij eerst even, hier midden in het land, gaan omkleden om mijn lange broek aan te trekken. Want ik kan niet zien of er ook brandnetels tussen staan en op een tekenbeet zit ik ook niet te wachten. Na een minuut of 10 kan ik aan deze hachelijke missie beginnen. Als ik 500 meter door dit “oerwoud” ben gelopen zit ik mij te bedenken dat mijn wandeling geen survivaltocht moet gaan worden! Maar het kan nog erger. Omdat het gras zo hoog is zit er aan de onderkant veel dauw. En ik voel langzaam het water mijn broek binnendringen en mijn schoenen worden inmiddels ook doorweekt. Als het koud begint te worden bij mijn tenen weet ik dat alles is doorweekt! Lekker dan, en ik ben nog maar 5 a 6 kilometer op pad van de te lopen 32 vandaag!

Als ik na 1,5 kilometer wat lager gras krijg en uiteindelijk na 2,5  kilometer weer een verhard pad op ben gelopen, bedenk ik me dat ik wel klaar ben met die leuke paden over een dijk. Dat gaat mij niet meer gebeuren!

Ik loop zo door tot aan het plaatsje Winkel. Ook hier ga ik wat extra aandacht aan de foto’s geven om wat mooie oude gebouwen te spotten. Maar eerst ga ik in het centrum bij een bankje zitten om een pauze te houden en mijn spullen te laten drogen. Ik trek mijn korte broek weer aan en hang de sokken in de zon en mijn schoenen helemaal opengetrokken om de zon zijn werk te laten doen. In Winkel is het in eerste instantie lastig om wat oude gebouwen te spotten. Alleen het oude raadhuis tegenover waar ik zit is voorlopig het enige wat ik heb. Maar als ik na, mijn lange pauze, weer verder Winkel inloop kom ik door de Dorpsstraat die richting Nieuwe Niedorp loopt en aan die weg staan veel gebouwen met een gemeente- of rijksmonument schildje op de gevel. Ik probeer een paar mooie te fotograferen maar omdat de straat niet zo breed is, valt dat nog niet mee. 

In Nieuwe Niedorp zelf is er morgen een waterfeest en dat wordt opgebouwd door wat vrijwilligers. Het zijn wat jongere gasten en die vragen wat ik aan het doen ben. Ik leg hun mijn wandeltocht uit en geef ze wat visitekaartjes met de vraag om gezamenlijk een donatie te doen. Ik ben benieuwd.

Na het passeren van deze plaats heb ik besloten om via het fietspad richting Oudkarspel te wandelen. Het voordeel is dan ook dat ik meer kans heb op gesprekken met mensen die ik tegenkom. En daar doe ik het uiteraard ook voor, de stichting Spieren voor Spieren. En dat is ook het geval. Aan diverse personen heb ik nog mijn verhaal verteld en hoop op een donatie. 

In Oudkarspel aangekomen ga ik bij een plaatselijke Kolfclub waar ook een café is gevestigd, café “de Heerlijkheid”, even mijn 2e rust nemen. Ik bestel een lekkere uitsmijter en omdat de eigenaar mijn wandeling een fantastische inspanning vindt, krijg ik de maaltijd en drankjes voor niets! Dus dat is weer wat extra voor het goede doel! Na deze heerlijke maaltijd ben ik weer helemaal opgeladen voor het laatste stuk. Ik heb inmiddels aardig wat tijd aan het geploeter door het hoge gras en alles daaromheen, zitten verkwisten. Maar toch denk ik, “Dat kan toch nooit meer zo erg zijn”? Dus ik besluit om het er toch nog een keer op te wagen en ga vlak na Oudkarspel het Noord-Holland pad weer op. Het begin is veelbelovend, maar des te verder ik kom des te hoger het gras weer wordt. Het is gelukkig nu droog en maar een kleine kilometer maar als ik de dijk weer verlaten heb weet ik het zeker, dit nooit meer!

Ik ga mijn route dus nog eens goed bekijken en ga alle stukken over een dijk eruit halen en daarvoor een fietspad, wat vaak parallel loopt of dichtbij is, in de plaats plannen. De laatste paar kilometers lopen via Dirkshorn naar mijn overnachtingsplek weer ik na bijna 8 uur en 28 kilometer wandelen, aankom. Bij de 4-daagse in Nijmegen doe ik in diezelfde tijd een afstand van 40 kilometer, dan hebben jullie een idee wat een geploeter het vandaag was. Bij Anja en Gerrit word ik gastvrij ontvangen en krijg direct een lekker glaasje verse bessensap aangeboden. De avondmaaltijd was ook heerlijk en uitgebreid en de nachtrust zal ook prima verlopen schat ik zo in. Morgen ga ik een laatste stukje nog tussen wat weilanden door om snel richting de duinen te gaan om uiteindelijk te eindigen in Bergen aan Zee. Dan komt de 800 kilometer ook in zicht! Dat is ongeveer de afstand van Utrecht tot München, tot morgen!

Klik HIER om alle foto’s te bekijken