Pieter Post paadjes en smalle paadjes!
Dat is wat ik vandaag in gedachten had toen ik de route door het mooie Limburgse landschap liep. Pieter Post is de kinderserie waar ik 20 jaar geleden samen met mijn zoons naar keek. Een Engels landschap met van die kronkelende paadjes tussen landerijen door. Dat gevoel kreeg ik vandaag af en toe. En dan ook smalle paadjes, echt smal, eigenlijk te smal.
Aan de ene kant prikkeldraad en aan de andere kant brandnetels of bramenstruiken. Dus aan alledrie wil je je armen en benen niet openhalen of langs gaan. Maar goed, met een lange broek lopen is nou ook weer zo wat dus dan maar voorzichtig er langs manoeuvreren. En manoeuvreren moet ik soms ook met mijn vlaggen. Want ook aan de bovenkant hangen de takken op soms minder dan ooghoogte. En om nou steeds beenspieroefeningen tijdens het wandelen te doen is nou ook wat. Dus af en toe moeten de vlaggen even omlaag zodat ik makkelijker onder de lage takken heen kan lopen.
Maar laten we bij het beginnen bij de start. Rond 8.30 was ik vanmorgen vertrokken. En ik hoefde nog geen rekening te houden met regen want het was bij de start nog droog en de verwachting was dat het ook droog zou blijven. En op het moment dat je hier de deur uit stapt, ben je eigenlijk direct in de natuur. Na 1.5 kilometer loop ik dan wel de snelweg A79 onderdoor maar van de onderkant is de snelweg wellicht nog een stuk mooier dan aan de bovenkant! Daarna gaat het direct weer verder een bos in met naast het wandelpad een piepklein waterloopje, want meer kan ik het niet noemen. Maar als het hier regent zal dit best wel een flinke beek worden en dan is het wandelen hierlangs denk ik haast onmogelijk.
De omgeving waar ik nu loop heet Groot Haasdal, en dat laten ze weten ook met een groot houten beeld. Overigens, volgens mij loop ik meer bovenop een plateau dan beneden in een dal, maar ja, je moet ergens een naam aan geven. Dan kom ik een man met een hond tegen die nieuwsgierig is naar mijn vlaggen. We hebben een leuk gesprek en hij wil ook nog wel even samen met zijn hond op de foto. Ik begrijp wel dat je hier lekker met je hond wil wandelen, een schitterende omgeving. Alleen is het af en toe oppassen voor mountainbikers, die mogen ook gebruik maken van dit pad. Dat zie je in mijn omgeving dan weer niet. In het bos bij ons zijn die paden van elkaar gescheiden. Maar het valt mij op dat het hier een stuk rustiger is dan in mijn omgeving. Op de Amerongens berg is het wat dat betreft een gekkenhuis met mountainbikers, maar daar ben ik pas over 2 weken!
Als ik weer afscheid heb genomen van de man met de hond kom ik amper 15 minuten verder 2 dames tegen. Die lopen wel duidelijk het Pieterpad, als ik naar hun kleding en wandelstokken kijk. En dat klopt. Maar mijn vlaggen hebben ook hun aandacht er ontstaat weer een gesprek. Het gaat over van alles en ook even over de 4-daagse omdat een van de dames een pet heeft met 4-daagse tekst erop. Die lopen ze niet meer, ze vinden het te massaal. Maar nu hebben ze dus het wandelen van lange afstandspaden ontdekt. Gelukkig maar, anders was ik ze niet tegen gekomen.
Eenmaal weer verder aan de wandel loop ik door het gehucht, Terstraten, mooie oude gebouwen en vakwerkhuisjes. Lopend in deze omgeving, tussen de landerijen door kwam ik op de gedachten van het Pieter Post landschap en ook de smalle paadjes. Want dat wisselt elkaar hier snel af. Ik heb er inmiddels 11 a 12 kilometer opzitten en dan is het weer eens tijd geworden om aan een rust te gaan denken. Maar bankjes zijn hier in geen velden of wegen te vinden. Als ik de route bestudeer zie ik een mogelijkheid bij 13 kilometer. Een niet erg voor de hand liggende plek maar het ligt er verlaten bij, het treinstation van Spaubeek! Ik kan er heerlijk rustig een klein half uur mijn pauze gaan houden. In de tijd dat ik hier gezeten heb is er 1 sneltrein voorbij geraasd en is er 1 trein gestopt waar 1 persoon is opgestapt, dus last zullen ze wel niet hebben gehad van mij.
Tijdens mijn pauze krijg ik een mail binnen van de 4-daagse organisatie. Ik ben namelijk 1 van de bijna 50 bijzondere deelnemers en de tekst die in het digitale magazine komt te staan is klaar en krijg ik nu te zien. Ik ben straks op de vrijdag van de intocht te herkennen aan een driehoekvlag met het nummer 26. De andere dagen kunnen jullie mij gewoon herkennen aan de twee vlaggen die ik nu ook bij me heb, de lichtblauwe vlag van de stichting Spieren voor Spieren en de speciale vlag met al de 12 provincievlaggen erop. Ik draag dan ook mijn rugzak zoals ik die nu bij me heb.
Als ik na 30 minuten weer verder ga kom ik een stel runderen langs het water tegen en waan ik mij even in Frankrijk, de temperatuur is overigens inmiddels ook al weer gestegen en het zonnetje probeert er af en toe door te komen. Even verderop staat aan het einde van een bospad een hele groep oudere personen en één vrouw van de groep stelt de inmiddels bekende vraag, vanwaar die vlaggen? Na mijn uitleg gaan ze later in de avond deze website bekijken en lezen ze dat ze er dus in zijn gekomen met foto en al!
Het landschap verveelt hier nooit. Mochten er mensen zijn die de stap eens willen wagen en er een paar dagen tussenuit willen en je in het buitenland wanen, en zou je ook nog wel een paar kilometer willen wandelen of fietsen? Hier kan je dan je hart ophalen, het is genieten geblazen. Als ik na een klim bijna boven ben kom ik een stel tegen die ook een hond bij hun hebben. Ik vraag of die hond ook het gehele Pieterpad heeft meegelopen, en ik krijg een positief antwoord terug. Knap hoor, voor die hond dan ook vooral.
Ik moet nog iets meer dan 6 kilometer en zie dan een bord waar ik niet heel enthousiast van word, een waarschuwingsbord dat er everzwijnen in het gebied waar ik wandel zijn gesignaleerd! Natuurlijk, aanval van koeien en honden heb ik al gehad, dit kan er nog wel bij! Maar ik hoop toch echt dat ik ze NIET ga tegenkomen. Met enige angst voor elke geluid wat je nu in het stille bos hoort loop ik iets vlotter de laatste kilometers naar mijn B&B.
Ik had al informatie gekregen dat er een magnetron aanwezig zou zijn dus in Munstergeleen, wat 2 kilometer voor mijn B&B ligt, haal ik bij de supermarkt wat eten en drinken voor vanavond en tegelijkertijd wat proviand voor morgen. Ik moet dus 2 kilometer met een extra rugzakje wat ik bij me heb, en nu op mijn buik/borst draag, naar mijn B&B lopen. Niet erg charmant maar het moet maar even. Vlak voor de “eindstreep” van vandaag kom ik nog een mooie, in werking zijnde, watermolen tegen.
Morgen gaat de route naar Sint Odiliënberg, ongeveer 30 kilometer en hopelijk blijft het zo lang mogelijk droog. Tot morgen!
Klik HIER om alle foto’s te bekijken.
5 reacties
Ha André,
Wat wandel jij door een prachtige natuur. Iedere dag geniet ik weer van de mooie foto’s.
Maar Limburg is wel heel erg mooi. Het is een buitengewoon mooie uitdaging waar je mee bezig bent. Geniet nog lekker verder in de laatste paar weken. Je gaat het vast tot een mooi einde brengen. Ik zal je verhalen straks gaan missen, want iedere dag zie ik er weer naar uit.
Android toi, toilet, toilet en hou je taai🤩
Ja Andre in Limburg is de natuur prachtig, wij komen er vrij veel om te wandelen. Fijne avond en succes morgen. Grtjs van ons
Andre blijf verbazen hoe mooi ons Nederland is
De weersverwachtingen voor komende dagen maakt niet veel mensen blij
Maar jij hebt de juiste kleding voor bij je
Het moraal wordt niet gebroken als je ook nog wat muziek🎵 aanzet
Vooral de schoenen invetten en droge sokken houden
Ga lekker door
Nico
Lelystad
Mooi verhaal weer
Ik voel me wel aangesproken
Want je zegt een groep ouderen heeft ’t wandelen ook uitgevonden
Nou ik ben ook bijna met pensioen en doe mee aan de avondvierdaagse 10 km
En voel me nog maar paar jaartjes ouder als dat jij bent
Maar die prestatie wat jij aflegt is uniek
Dat doet niemand je na
Fijne avond nog en succes morgen
Ook als ’t regent ben jij goed voorbereid
Zit je niet vandaag onder de brandnetels en andere prikkels die jeuken langs het hoge onkruid toch handiger een lange broek het wordt minder warm
Welke navigatie gebruik je een Garmin GPS of alleen een route op je smartphone?
Hallo André,
Het is al vaker gezegd, maar ik zeg het ook maar even: jouw verhalen en foto’s zijn zo boeiend, dat ik ze, na jouw avontuur, echt ga missen. Dank je wel weer voor het delen van jouw belevenissen. Prachtige foto’s, schitterende omgeving en weer een boeiende blog om te lezen.
Zet ‘m op! En ik hoop je bij de 4Daagse te zien. Zal naar jouw vlaggen uitkijken.
Groetjes,
Nellie