Dag 50, 14 juni 2023, Dordrecht-Dordrecht, 20 km

Pies, Poep en Pluisjes! Processierups?

De eerste drie woorden slaan op het tweede gedeelte van de route van vandaag, dat lees je verderop in het verhaal. En de eikenprocessierups heb ik (gelukkig) nog steeds niet gezien of last van gehad. Maar voordat ik kan gaan wandelen zal er eerst met het openbaar vervoer moeten worden gereisd van mijn woonplaats naar Dordrecht. En dat duurt gelukkig maar 2 uurtjes. Na aankomst in Dordrecht gaan de eerste stappen vanuit het station Dordrecht direct een groen park in.

Na 1 kilometer stuit ik op een heel stel politieagenten en vraag ik wat de reden van zo’n grote vertegenwoordiging van de politie is. Want eerst dacht ik nog dat het iets te maken had met de rouwauto’s die net voorbij kwamen, maar dat was niet het geval. Ze controleren op het naleven van een nieuwe rijrichting van een straat. Maar terwijl ik mijn actie ook even uitleg komt er al een auto tegen de rijrichting in, wat is dat toch met het slecht lezen van verkeersborden!

Het valt mij op met het lopen door dit gedeelte van Dordrecht, dat er heel veel groen en heel veel water is in deze wijk. Logisch dan ook dat er hier veel dieren te vinden zijn, zowel vrij in de natuur als bijvoorbeeld de hondenuitlaatservice. Te midden van dit groen staat een heel grote halfpipe en leg de jongelui, die mij allemaal met open monden nakeken, even uit wat ik aan het doen ben.

Verder wandelend blijf ik mij verbazen over het groen en hoe men de wandel- en fietspaden veel onder wegen door laten lopen zodat je een groot rustig wandel- en fietsgebied hebt. Dit gaat zo een kilometer of 7 door. Dan loop ik een doorgaande weg over de Louisa- en Cannemanspolder in. Op de kaart leek mij dit een mooi gebied en had de route dus speciaal richting dit gebied laten gaan. Want de kortste route vanaf het station naar mijn hotel was 4,5 kilometer, en nu is de totale route bijna 20 kilometer! 

En de eerste meters zijn veelbelovend. Mooi gemaaide stukken gras en dijk. Dan kom ik een eerste wandelaar met rugzak tegen. De meneer spreekt mij aan en we babbelen wat. Als we beide weer onze wandeling voortzetten zegt hij nog dat ik veel ingepakte bomen ga zien, niet van de processierups zegt hij nog, maar van een andere rups. Ik denk nog dat hij bedoeld dat de bomen met plastic zijn ingepakt en ben daar dus naar op zoek als ik verder loop. 

Maar eerst moet ik maar mijn route eens gaan zoeken, want volgens mijn GPS zegt hij dat ik aan het einde van een pad rechtdoor moet, maar ik zie helemaal niets, geen pad. Als ik dan toch maar even wat naar links en naar rechts loop zie ik opeens iets wat op een pad moet lijken. En als ik iets dat pad inloop zie ik dat het wat dieper het bos in wat ruimer wordt dus neem ik maar de gok. Wat hier wel opvalt is dat de grond bezaaid ligt met witte pluisjes. Nu ben ik gelukkig niet gevoelig voor hooikoorts af andere van dat soort verschijnselen, maar het is echt opvallend veel. 

Dan loop ik nog een klein stuk langs een geasfalteerde weg als ik een fietspad op moet. Aan de linkerkant van mij is prikkeldraad, brandnetels en daarachter een dijk. En rechts van mij staan bomen die helemaal, en dan echt helemaal zijn “ingepakt” met het spinsel van een rups. Je kan het niet geloven dat die bomen hier nog staan. Dat bedoelde die man dus met “ingepakte” bomen. Maar het ergste komt nog, en dat heeft hij er niet bij verteld. Al die rupsen scheiden ook een soort vocht af! Het zal wel hun “afval” zijn denk ik. En dat valt uiteraard naar beneden, en daar loop ik! Als het nou een paar honderd meter was geweest had ik mij er niet zo aan lopen irriteren. Maar ik loop bijna 5 kilometer onder deze vervelende “shit” door. Als ik uiteindelijk een mogelijkheid zie om de dijk over te steken aarzel ik geen moment en ga dan maar op de weg ernaast lopen en geniet weer van het vrije zicht. 

Jammer, ik had zo gehoopt om hier wat meer mooie natuur aan te treffen. Dan maar hopen dat het morgen wat beter zal zijn als ik ook weer iets door een stuk natuur iets verderop heb gepland. De laatste 5 kilometer lopen zo een stuk aangenamer en zeker als er langs de route een tafel met 2 stoeltjes staan met een uitnodigende tekst. Ik ga even zitten en schenk een bekertje water in van de fles die op tafel staat. Nu is het nog maar 2 kilometer naar mijn onderkomen voor vandaag en dat is een wel heel speciale, een oude watertoren omgetoverd tot een hotel, ik slaap op de 4e verdieping met een mooi uitzicht. Elke verdieping is een aparte kamer en op de 7e verdieping is zelfs een uitzichtpunt gecreëerd speciaal voor hotel- en restaurantgasten.

Morgen gaat de route via een gewijzigd stuk naar Werkendam en loopt er weer iemand met mij mee. Die belevenissen kunnen jullie morgen weer lezen. Tot morgen!

Bekijk HIER alle foto’s