Dit weekend, zaterdag 11 en zondag 12 juni, had ik ingepland om weer wat kilometers te gaan maken. De 4-daagse is immers al over 5 weken. Ik was tevens afgelopen week al bezig geweest om de bestaande routes van de jaarlijkse wandeltocht, wat aan te passen. En zo kwam ik tot de gedachte om die nieuwe routes dan maar gelijk eens te gaan wandelen en kijken of het was is. Zaterdag loop ik de 30 km route die zo is aangepast dat nu ook een stukje door Scherpenzeel wordt gewandeld en het mooie park met Huize Scherpenzeel wordt aangedaan.
Uiteraard is er ook weer rekening gehouden met de horeca onderweg en komen de reeds bekende gelegenheden weer terug in het parcours. Alleen tijdens mijn wandeling op zaterdag kies ik ervoor om de eerste rust over te slaan en de overheerlijke rabarber-monchoutaart over te slaan. Ik loop door tot aan Eldorado in Woudenberg op ongeveer 21 km. Kan ik meteen kijken of zo een afstand in 1 keer, mijn lichaam/voeten kan verteren. Omdat het tempo er steeds lekkerder in komt, ik loop 6,3 km per uur, ben ik na iets meer dan 3 uur bij de rust. Ik bestel daar een heerlijk broodje gezond en een bitter lemon, mijn standaard frisdrank.
Na ongeveer 20 minuten vertrek ik weer voor de laatste 10 km, althans, dat is de bedoeling. Maar na 23 km op het parcours heb ik er een extra lusje in bedacht. En zo zie je maar dat je routes uitgestippeld op internet niet altijd kan vertrouwen want het is een doodlopend pad nar een privéterrein. Dus daar moet wat anders op verzonnen worden. Zonder het extra lusje kom ik na iets meer dan 28 km aan bij mijn auto. Nog even 7 minuutjes rijden en dan ben ik weer thuis. Eenmaal thuis aangekomen even wat opfrissen en in schone kleren wat klusjes om het huis gedaan. Maar ik merk dat ik onder mijn linkervoet toch wel wat druk voel. Zou ik dan toch teveel van mijn voetjes gevraagd hebben door er een wat hoger tempo als normaal in hebben gehad? Ach, een nachtje rust en morgen zullen we het weten.
Zondag 12 juni gaat de wekker, net zoals gisteren, om 7.00u. Na de gebruikelijke ochtendrituelen, vertrek ik met de auto weer naar restaurant Schimmel1885 om daar aan de volgende route, de 40 km, te beginnen. De eerste 12 km hiervan zijn hetzelfde als gisteren tot aan theehuis Mon-Chouette. Daarna gaat de 40 een andere kant op. Maar omdat ik ook nu weer de rust oversla en ik zoveel mogelijk over asfalt wil lopen i.v.m. de training voor de 4-daagse, wijk ik hier een heel klein stukje af van de originele route en verwissel ik een klein stukje route over het oude treinspoor voor een stuk via de weg. Het zal hooguit 500 meter meer zijn maar ik denk dat dit voor nu beter is voor mijn voeten.
Maar dan, na een kilometer 14 a 15 begin ik toch weer de druk onder mijn linker en nu ook mijn rechter voet te voelen. Hmmm, dat is geen goed teken. Ik besluit om iets af te wijken van de route en deze met 2 a 3 km in te korten. Niet kort daarna zie ik ergens in Den Treek, een bankje en besluit ik toch maar even een inspectie van mijn voeten te doen, ondanks dat de rust maar 3,5 km verderop zit. En ja hoor, onder de bal van mijn linker voet in het midden een mooie kleine blaar. Dat is een tijd geleden. Ik plak hem af en kan daarna mijn weg weer vervolgen. Maar dit is voor mij wel een signaal dat het basis tempo toch wat lager moet, omdat mijn voeten dit iets hogere tempo dus niet meerdere dagen achter elkaar aankunnen
Na ruim 2 kilometer zie ik opeens een heeeeel klein reekalf in de berm lopen. En hij/zij kermt met een heel licht piepend geluid. Tja, hij/zij staat hier naast een wel heel drukke weg met veel hard rijdende wielrenners en een aanrijding is dit kleine fragiele beestje niet tegen bestand. Dus ik bel de dierenambulance en die verbinden mij door met de dienstdoende boswachter van dit gebied. Na mijn verhaal aangehoord te hebben komt hij toch maar even kijken. Na een minuut of 20 komt hij aangereden en schat de situatie in. Hij denkt dat de moeder niet ver weg in het bos zit. Maar omdat dit kalfje waarschijnlijk nog maar 2 weken oud is moet het wel zo snel mogelijk naar zijn/haar moeder toe om ongelukken te voorkomen. Oppakken is in principe uit den boze. Maar als de boswachter via een omweg naar het kalf toe loopt staat het plots op en rent de goede kant op het bos in. Wij hebben steeds op gepaste afstand gestaan (de beelden zijn ingezoomd) en na de rustperiode van ruim 45 minuten was het waarschijnlijk genoeg uitgerust om zijn/haar weg te vervolgen.
Helaas merk ik dat het lange stilstaan mijn voeten geen goed hebben gedaan. Behoorlijk stijf vervolg ik mijn weg naar het rustpunt Pannenkoekenhuis Bergzicht. Ik bestel daar een lekkere tomatensoep met wat te drinken en besluit om na de rust de kortste weg naar huis te lopen. Mijn andere voet begint inmiddels ook te sputteren en ik wil de schade nu beperkt houden. Zo gezegd, zo gedaan, loop ik over het fietspad langs de provinciale weg naar mijn auto terug. Na bijna 28 km kom ik daar weer aan en rijd ik weer naar huis. Nu mijn voetjes wat verzorgen en rust geven.